ബാല്യകാലസഖി; ഒരു ഭ്രമകല്പന.

 ഓളങ്ങള്‍....... 

ഉച്ചനേരത്ത് പഠിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ പതഞ്ഞുപൊങ്ങുന്ന മുടിക്കെട്ട് മുന്നിലെക്കിട്ടു, കൊലുസിന്റെ കൊഞ്ചലുമായി അവള്‍ വന്നു. ഏതോ നീണ്ടകഥ വായിച്ചതിന്റെ ലാസ്യം മുഖത്ത്. എന്റെ മേലേക്ക് അല്പം ചാഞ്ഞവള്‍ ചോദിച്ചു... 

ഞാന്‍ ഒരു ഭാരമാവുന്നുണ്ടോ...? 

സാഹിത്യകാരന്‍ ആവശ്യമില്ലാതെ ഇങ്ങിനെയുള്ള സമയത്താണല്ലോ ഉണരുക. ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.

ഹ, ഭാരം തോന്നുന്നുണ്ട്. നീലമിഴികള്ക്ക് കണ്പീലികള്‍ എത്ര ഭാരമാവുന്നുവോ, അത്രയും............

ഗൗരവമായ വായന അടുത്തുകൂടെ പോവാത്ത അവള്‍,
പറഞ്ഞതിന്റെ പൊരുള്‍ മനസിലാക്കാതെ,
ഇമകള്‍ വെട്ടിച്ചു,
മുഖം കനപ്പിച്ചു,
ചാരുകസേര മടക്കിവെക്കുന്ന പോലെ "ടപ്പേ" ന്ന് എഴുനേറ്റു,
മടിയില്‍ കളിക്കാന്‍ കൊണ്ട് വന്ന കൊത്താംകല്ലിലോന്നു എന്റെ ദേഹത്തേക്കെറിഞ്ഞു,
പാദസരം കിലുക്കി, ഞോറിവെച്ച പാവാട കയറ്റിപിടിച്ചു ഓടി മറഞ്ഞു .....