അസഹ്യമായ്‌
ചൂടുള്ള മെയ്‌ മാസത്തില്‍ തമ്പാനൂര്‍ റെയില്‍വേ സ്റേഷനില്‍ നാട്ടില്‍ പോകാന്‍ ട്രെയിന ഇരിക്കുമ്പോള്‍ അമൃത എക്സ്പ്രസ്സ്‌ വന്നു നിന്നു. എ സി കമ്പാര്‍ട്ട്മെന്‍റ്
കണ്ട അമ്മു ചോദിച്ചു..
അച്ചാ, എന്താ സുഖാല്ലേ ഈ എ സി യില്‍ പോകാന്‍. ചൂടില്ല, പൊടിയടിക്കില്ല, നല്ല വൃത്തിയുമുണ്ട്., സുഖ ഉറക്കം. എന്താ നമ്മള്‍ വല്ലപ്പോഴും മാത്രം അതില്‍ പോണേ..?
ഞാന്‍ അതിന് മറുപടി പറഞ്ഞില്ല.
" വാ നമ്മുക്ക് നടക്കാം..".
അവളെയും കൊണ്ട് ഞാന്‍ വണ്ടിയുടെ ഏറ്റവും പിന്നിലെത്തി. ജനറല്‍ കമ്പാര്‍ട്ട്മെന്‍റ് തിങ്ങി നിറഞ്ഞു ജനങ്ങള്‍ ശ്വാസം വിടാന്‍ പഴുതില്ലാതെ നില്‍ക്കുന്നു. ദൈന്യത തുളുമ്പുന്ന മുഖങ്ങള്‍.. എല്ലും തോലുമായ സ്ത്രീ ജനങ്ങള്‍, വയസ്സന്മാര്‍, കാലില്ലത്തവര്‍.. തിക്കി തിരക്കി നില്‍ക്കുന്നു. പത്താം ക്ലാസ്സുകാരിയോടു പിന്നെയൊന്നും പറയേണ്ടി വന്നില്ല. അവള്‍ എന്നെ നോക്കി എല്ലാം മനസ്സിലായപോലെ മന്ദഹസിച്ചു; ഞാനും.. വീണ്ടും തിരിച്ചു നടന്നു എ സി യുടെ മുന്നിലെത്തിയപ്പോള്‍ അവള്‍ ഉള്ളിലേക്ക് നോക്കി പറഞ്ഞു :
അച്ചാ, ഈ വെളുത്ത ഖദര്‍വേഷക്കാര്‍ നിറഞ്ഞിരിക്കുകയാനല്ലോ ഇതില്‍. അതെന്താ ഈ ഖദര്‍ധാരികള്‍ ഇതില്‍ മാത്രമേ പോവൂ. നമ്മുടെ സ്ലീപ്പര്‍ക്ലാസ്സിലും ഇവരെ കാണാറില്ല ലോ..? ഇ രാഷ്ട്രീയം കൊണ്ട് നടക്കുന്നവര്‍ക്ക് ഇത്രയും വരുമാനമുണ്ടോ?
എനിക്ക് ആധിയായി, ഇവള്‍ പഠനം ഉപേക്ഷിച്ചു ഇതിലേക്ക് ഇറങ്ങി പുറപ്പെടുമോ എന്ന് ശങ്കിച്ച് ഉടനെ പറഞ്ഞു.
അയ്യോ മോളെ, ഇവര്‍ ജനങ്ങള്‍ സേവിക്കുന്നവരാന്.. ഇവര്‍ അവിടെ ജനറല്‍ കമാപ്ര്‍ത്മെന്റില്‍ കണ്ടവര്‍ക്ക് വേണ്ടി അഹോരാത്രം പണിയെടുക്കുന്നവരാണ്. ഇ വര്‍ക്ക് നല്ല ഭക്ഷണം, ഉറക്കം , വിശ്രമം ഒക്കെ കൊടുക്കേണ്ടത് ഇവിടുത്തെ സാധാരണക്കാരായ ജനങ്ങളുടെ ഉത്തരവാദിത്തമാണ്. ഇവരൊക്കെ നമ്മുക്ക് വേണ്ടി സമരം ചെയ്യുന്നത് നീ ടി വി യില്‍ കണ്ടിട്ടില്ലേ, പോലീസിന്റെ അടി കൊള്ളൂന്നതും. ജയിലില്‍ കിടക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ഇവര്‍ക്ക് ജനസേവനം ആണ് ജീവിതവൃതം. സമരത്തിന്റെ തീചൂളകളില്‍ പാതിവേന്തെരിഞ്ഞ ജീവിതമാണ് ഇവരുടേത്. ഇവിടത്തെ സാധരണക്കാരന് വേണ്ടി ജീവിതം ഉഴിഞ്ഞു വെച്ച് തപം ചെയ്തു കല്ലും മുള്ളും ചവിട്ടി, കഷ്ടപാടുകളും ദുരിതങ്ങളിലും പങ്കാളികളായി സാധരണക്കാരന്റെ തോളോട് തോള്‍ ചേര്‍ന്ന് നടക്കുന്നവരാണിവര്‍..
അവളുടെ ചോദ്യം വൈകിയില്ല..
അച്ചാ? സാധാരണക്കാരന്റെ വിഷമം പന്കുവെക്കേണ്ട, തോളോട് തോള്‍ ചേര്‍ന്ന് നടക്കേണ്ട, അവരുടെ ദുരിതം മനസ്സിലാക്കേണ്ട ഇവരെന്താ പിന്നെ ജനറല്‍ കംപ്ര്‍ത്മെന്റില്‍ കയറാത്തത്...?
സത്യം കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഉത്തരത്തിലിരിക്കുന്ന പല്ലി ചിലക്കുന്ന പോലെ ട്രെയിന്‍ ചൂളം വിളിച്ചു......
അച്ചാ, എന്താ സുഖാല്ലേ ഈ എ സി യില്‍ പോകാന്‍. ചൂടില്ല, പൊടിയടിക്കില്ല, നല്ല വൃത്തിയുമുണ്ട്., സുഖ ഉറക്കം. എന്താ നമ്മള്‍ വല്ലപ്പോഴും മാത്രം അതില്‍ പോണേ..?
ഞാന്‍ അതിന് മറുപടി പറഞ്ഞില്ല.
" വാ നമ്മുക്ക് നടക്കാം..".
അവളെയും കൊണ്ട് ഞാന്‍ വണ്ടിയുടെ ഏറ്റവും പിന്നിലെത്തി. ജനറല്‍ കമ്പാര്‍ട്ട്മെന്‍റ് തിങ്ങി നിറഞ്ഞു ജനങ്ങള്‍ ശ്വാസം വിടാന്‍ പഴുതില്ലാതെ നില്‍ക്കുന്നു. ദൈന്യത തുളുമ്പുന്ന മുഖങ്ങള്‍.. എല്ലും തോലുമായ സ്ത്രീ ജനങ്ങള്‍, വയസ്സന്മാര്‍, കാലില്ലത്തവര്‍.. തിക്കി തിരക്കി നില്‍ക്കുന്നു. പത്താം ക്ലാസ്സുകാരിയോടു പിന്നെയൊന്നും പറയേണ്ടി വന്നില്ല. അവള്‍ എന്നെ നോക്കി എല്ലാം മനസ്സിലായപോലെ മന്ദഹസിച്ചു; ഞാനും.. വീണ്ടും തിരിച്ചു നടന്നു എ സി യുടെ മുന്നിലെത്തിയപ്പോള്‍ അവള്‍ ഉള്ളിലേക്ക് നോക്കി പറഞ്ഞു :
അച്ചാ, ഈ വെളുത്ത ഖദര്‍വേഷക്കാര്‍ നിറഞ്ഞിരിക്കുകയാനല്ലോ ഇതില്‍. അതെന്താ ഈ ഖദര്‍ധാരികള്‍ ഇതില്‍ മാത്രമേ പോവൂ. നമ്മുടെ സ്ലീപ്പര്‍ക്ലാസ്സിലും ഇവരെ കാണാറില്ല ലോ..? ഇ രാഷ്ട്രീയം കൊണ്ട് നടക്കുന്നവര്‍ക്ക് ഇത്രയും വരുമാനമുണ്ടോ?
എനിക്ക് ആധിയായി, ഇവള്‍ പഠനം ഉപേക്ഷിച്ചു ഇതിലേക്ക് ഇറങ്ങി പുറപ്പെടുമോ എന്ന് ശങ്കിച്ച് ഉടനെ പറഞ്ഞു.
അയ്യോ മോളെ, ഇവര്‍ ജനങ്ങള്‍ സേവിക്കുന്നവരാന്.. ഇവര്‍ അവിടെ ജനറല്‍ കമാപ്ര്‍ത്മെന്റില്‍ കണ്ടവര്‍ക്ക് വേണ്ടി അഹോരാത്രം പണിയെടുക്കുന്നവരാണ്. ഇ വര്‍ക്ക് നല്ല ഭക്ഷണം, ഉറക്കം , വിശ്രമം ഒക്കെ കൊടുക്കേണ്ടത് ഇവിടുത്തെ സാധാരണക്കാരായ ജനങ്ങളുടെ ഉത്തരവാദിത്തമാണ്. ഇവരൊക്കെ നമ്മുക്ക് വേണ്ടി സമരം ചെയ്യുന്നത് നീ ടി വി യില്‍ കണ്ടിട്ടില്ലേ, പോലീസിന്റെ അടി കൊള്ളൂന്നതും. ജയിലില്‍ കിടക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ഇവര്‍ക്ക് ജനസേവനം ആണ് ജീവിതവൃതം. സമരത്തിന്റെ തീചൂളകളില്‍ പാതിവേന്തെരിഞ്ഞ ജീവിതമാണ് ഇവരുടേത്. ഇവിടത്തെ സാധരണക്കാരന് വേണ്ടി ജീവിതം ഉഴിഞ്ഞു വെച്ച് തപം ചെയ്തു കല്ലും മുള്ളും ചവിട്ടി, കഷ്ടപാടുകളും ദുരിതങ്ങളിലും പങ്കാളികളായി സാധരണക്കാരന്റെ തോളോട് തോള്‍ ചേര്‍ന്ന് നടക്കുന്നവരാണിവര്‍..
അവളുടെ ചോദ്യം വൈകിയില്ല..
അച്ചാ? സാധാരണക്കാരന്റെ വിഷമം പന്കുവെക്കേണ്ട, തോളോട് തോള്‍ ചേര്‍ന്ന് നടക്കേണ്ട, അവരുടെ ദുരിതം മനസ്സിലാക്കേണ്ട ഇവരെന്താ പിന്നെ ജനറല്‍ കംപ്ര്‍ത്മെന്റില്‍ കയറാത്തത്...?
സത്യം കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഉത്തരത്തിലിരിക്കുന്ന പല്ലി ചിലക്കുന്ന പോലെ ട്രെയിന്‍ ചൂളം വിളിച്ചു......
No comments:
Post a Comment