സ്ത്രീ......
ഞാനെന്ന ബീജത്തെ നിര്‍വൃതിതിയോടു കൂടി സ്വീകരിച്ച ഗര്‍ഭപാത്രം. തണുപ്പും ചൂടും തന്നു എന്നെ തോട്ടിലാട്ടിയ, താരാട്ട് പാടിയ ജന്മഗേഹം. പൊക്കിള്‍കൊടിയുലൂടെ എന്റെ വിശപ്പും ദാഹവും തീര്‍ത്ത അക്ഷയപാത്രം..
അസ്ഥികള്‍ പൊടിയുന്ന, നാടിഞ്ഞെരമ്പുകള്‍ പൊട്ടുന്ന വേദന തിന്നു ഈ ലോകത്തിലേക്ക്‌ കരഞ്ഞു വിളിച്ചു വന്നപ്പോള്‍ ആ മിഴികളില്‍ നിന്നുതിര്‍ന്ന ആനന്ദശ്രുക്കളില്‍ ഉപ്പിനേക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ മധുരമായിരുന്നു,മുഖത്ത് പൊടിഞ്ഞ വിയര്‍പ്പില്‍ ധന്യതയുടെ ആല്‍മാവിഷ്ക്കരമായിരുന്നു... ഞാന്‍ കരഞ്ഞപ്പോള്‍ ആദ്യമായും അവസാനവമായും ചുണ്ടില്‍ മന്ദഹാസം വിടര്‍ത്തിയ എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ആദ്യത്തെ സ്ത്രീ, ചന്ദ്രിക. മുലപ്പാലിലൂടെ ഞാനറിഞ്ഞ സ്നേഹെസ്രോതസ്സു, ത്യാഗത്തിന്റെ മറ്റൊരു പേര്, അമ്മ...
പത്തൊന്‍പതു വയസ്സില്‍ എന്റെ കൈ പിടിച്ചു ജീവിത സഖിയായ മറ്റൊരു സ്ത്രീ. ഒറ്റ ദിനം കൊണ്ട് പത്തൊന്‍പതു വര്‍ഷത്തെ ജീവിതവും സ്വന്തവും ബന്ധങ്ങളും മറന്നു, അന്ന്യപുരുഷന്റെ ജീവനും ജീവിതവും ജീവിതചര്യയും ജന്മ ലെക്ഷ്യമാക്കിയ വേറൊരു ജന്മം. അമ്മയുന്നാത്ത ചോറാന് ഞാനെങ്കില്‍, ഞാനനുഭവിക്കാത്ത എന്റെ വേദനകളാണ് ഭാര്യ.. പതിനാറു വല്‍സരങ്ങള്‍ പനിനീര് പൊഴിച്ച ജീവിതയാത്ര,പെയ്തൊഴിയാതെ പെയ്തു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന രാത്രിമഴ. എന്റെ ജീവിതസഖി ജയശ്രീ.... എന്റെ ജീവിതത്തിതറയിലെ തുളസി; അതില്‍ തെളിയുന്ന നെയ്തിരിവെട്ടവും...
നറുനിലാവുപോലെ, ഇളംതെന്നല്‍ പോലെ, പുല്‍നാംബിലെ മഞ്ഞിന്‍കണം പോലെ, പോയജന്മപുന്ന്യമായി, വരദാനമായി ജനിച്ചു വീണ സീമന്തപുത്രി, അരുന്ധതി....
ഇവരില്ലായിരുന്നുവേന്കില്‍ സുധാകരജന്മം പടുജന്മാമായേനെ, പാഴമരമായെനേ, ഊഷരഭൂമിയയേനെ, ചളിയും പായലും നിറഞ്ഞ ചതുപ്പുനിലമായേനെ.... ഓരോ പുരുഷജന്മങ്ങളും!!!
ചന്ദ്രികയും ജയശ്രീയും അരുന്ധതിയും പകര്‍ന്ന അര്‍ത്ഥപൂര്‍ണതയാണ് സുകൃതവും സഫലവും , ധന്യവുമായ ഈ ജീവിതം....
ഇവര്‍ കാണിക്കുന്ന
വാത്സല്യത്തിന്റെ
ത്യാഗതിന്‍റെ,
സ്നേഹത്തിന്റെ,
ഒരളവേന്കിലും തിരിച്ചു കൊടുക്കാന്‍ ഒരു പുരുഷായുസ്സ് മതിയാകില്ല, ജന്മങ്ങള്‍ പലതു വേണ്ടിവന്നേക്കും; അപ്പോഴും ഞാന്‍ കടപ്പെട്ടു കൊണ്ടിരിക്കും, ഓരോരോ സ്ത്രീ ജന്മളോടും...
No comments:
Post a Comment